Het stoïcisme, in de oudheid al een zeer praktische filosofie, is opnieuwe uitgegroeid tot een populaire intellectuele beweging die wel ‘de nieuwe stoa’ of ‘modern stoïcisme’ wordt genoemd. Het modern stoïcisme baseert zich op het gedachtegoed van de antieke auteurs, maar tracht dit aan te passen aan moderne wetenschappelijke inzichten.
Een van de belangrijkste verschillen tussen het klassieke stoïcisme en de moderne variant is de manier waarop tegen het universum wordt aangekeken. Het klassieke stoïcisme ziet het universum als een welwillende bewuste en rationele entiteit die aan de hand an deterministische natuurwetten de loop van de geschiedenis bepaalt. Het is moeilijk een dergelijk beeld van het universum met de moderne wetenschappelijke inzichten te verzoenen. Een ander verschil zit in het concept van de ideale stoïcijnse wijze. Volgens het klassieke stoïcisme zou alleen deze mythische wijze een werkelijke waardevol en gelukkig mens zijn. Alle andere mensen zouden als dwazen moeten worden aangemerkt. In de ogen van het modern stoïcisme is het ook voor gewone stervelingen mogelijk om in verschillende gradaties een waardevol en gelukkig leven te leiden (ontleend aan Wikipedia).