De Stoa of het stoïcisme is een filosofische stroming die omstreeks 300 v.Chr. is ontstaan in het antieke Griekenland. De grondlegger van de stoa is Zeno van Citium; maar de bekendste stoïcijnse auteurs schreven hun werken in de eerste en twee eeuw n.Chr. in het Romeinse rijk: Seneca, Epictetus en Marcus Aurelius. De kerngedachte van deze filosofie is de zogenaamde stoïcijnse tweedeling tussen dingen die we wel en die we niet in onze macht hebben. Binnen onze macht liggen onze beslissingen en ons gedrag; buiten onze macht liggen de omstandigheden waarin we ons bevinden en de gedachten en handelingen van andere mensen. De Stoa ontleent zijn naam aan de zuilengang in het antieke Athene, waar de eerste stoïcijnen dagelijks filosofeerden.
‘Hoe je over jezelf denkt, is veel belangrijker dan hoe anderen over je denken.’
Seneca
‘Er is slechts één weg naar geluk en dat is op te houden met je zorgen maken over dingen waar je geen invloed op hebt.’
Epictetus
‘Je hebt macht over je geest, niet over de gebeurtenissen buiten jou. Besef dit en je zult kracht vinden.’
Marcus Aurelius
‘Hoe je over jezelf denkt, is veel belangrijker dan hoe anderen over je denken.’
Seneca
‘Er is slechts één weg naar geluk en dat is op te houden met je zorgen maken over dingen waar je geen invloed op hebt.’
Epictetus
‘Je hebt macht over je geest, niet over de gebeurtenissen buiten jou. Besef dit en je zult kracht vinden.’
Marcus Aurelius